Spacerując po Parku Sołackim w pobliżu wylotu ulicy Wołyńskiej, można dostrzec niewielki drewniany budynek budzący skojarzenia z tzw. stylem szwajcarskim.
Jest to dawna poczekalnia tramwajowa, która była drugim takim obiektem w Poznaniu. Pierwszy powstał w 1901 roku przy dworcu głównym.
Z „miasta” do Parku Sołackiego od 1913 roku dojeżdżały tramwaje. Końcowy przystanek linii, która kursowała wzdłuż ul. Małopolskiej, znajdował się na wysokości Placu Spiskiego, i tam właśnie pierwotnie znajdował się budynek poczekalni.
Gdy w 1924 roku przedłużono linię tramwajową do ulicy Wołyńskiej, przestawiono również poczekalnię. Na przystanku końcowym tramwaje przestawiano do jazdy w przeciwnym kierunku.
Budynek poczekalni, który nazywano „zieloną budką” spełniał ważną rolę dla funkcjonowania przystanku. Była tu dyżurka ruchu, punkt sprzedaży biletów, no i oczywiście poczekalnia. Nad drzwiami znajdował się niegdyś okrągły zegar i napis: „Poczekalnia tramwajowa”.
Jest to w tej chwili jedyna zachowana w Poznaniu i jedna z nielicznych w kraju, drewniana poczekalnia tramwajowa z początku XX wieku.
Wykorzystywano ją jeszcze w latach 80. XX w., ale była już wtedy mocno zdewastowana i zaniedbana, co groziło rozbiórką. Ostatecznie przejął ją Polski Związek Wędkarski z przeznaczeniem na biuro i taką rolę pełni do dzisiaj. Nad drzwiami znajduje się herb koła z napisem: koło nr 93 Poznań Sołacz – Winiary.
Dziękujemy za przeczytanie artykułu. Zapraszamy do polubienia naszego profilu na facebooku Poznańskie Klimaty oraz do zapisania się na newsletter i pobrania bezpłatnego przewodnika o Poznaniu.